عمو فرامرز و سیگارِ بی شرف و مردهای عالم

عمو فرامرز یه مرد خوش تیپ با یه سیبیلِ کمونیستی ِخوشگل، یه کمی موهای جلوی سرش ریخته ولی این باعث شده خوشتیپ تر بشه، البته تو عکسای جوونیاش با بابا هم موهاش همینقد بوده، از رفیقای قدیمیه باباست از همونا که می‏شن عمو، از همونا که باباها همیشه تعریف می‏کنن، من و فلانیو فلانی، منو فرامرز و جمشید، عمو جمشید سه چهار سال پیش یه هویی مرد فکر کنم چهل‏و‏پنج شیش سالش بود سیگار زیاد می‏کشید، اما از خستگی مرد، همیشه به کیوی می‏گفت گیوی مام همیشه می‏خندیدیم. عمو فرامرز تو جوونیاش تکاور بوده بعد انقلاب بیخیال می‏شه همون موقع که فری و عزیز و کشتن،البته قبلشم بی‏خیال شده بوده، فری اسمش فریدون بود داداش عمو فرهاد، کشتنش ،عمو فرهاد چند سال بعد اسم پسرشو گذاشت فریدون البته تو شناسنامش امیر بود!
یه عکس عزیز تو لباس سربازی همیشه تو اتاق بابا بود اما الان چندسالیه که تو یکی از اتاقای خونه‏باغِ از وقتی از اونجا رفتیم همونجا موند، یه چیز دیگه هم از عزیز مونده، یه تسبیح شاه مقصود که از اولش تا پارسال ته صندوقچه بوده، زیرِ شناسنامه‏ها اما از پارسال تاحالا من میندازم گردنم، همینجوری، حال می‏کنم باهاش.
عمو فرامرز سی سال سیگار کشید شایدم بیشتر تو همه‏ی عکسای جوونیش سیگار دستش بود یا رو لبش منم از بچهگیام عمو فرامرز رو با سیگارش یادمه، این آخریا که تو شرکت سیگار می‏کشیده می‏بینه بعضی همکاراش خودشونُ چس می‏کنن که مثلا وای دودِ سیگار و اینا، بعد تو شرکتشون می‏گن که هرکی می‏خواد سیگار بکشه باید بره بیرون بکشه، عمو فرامرز از اون روز به بعد دیگه سیگار نکشید، میگفت یه عمر با عزت سیگار کشیدم حالا با خفّت بکشم؟ نمی‏کشم.
عمو فرامرز اگه ببینه زندگی کردنش با خفّتِ، می‏میره
عمو فرامرز جاش تو ستونِ مردای منه، کنارِ بابا و مارادونا و عزت الله انتظامی و شجریان و معدود مردای دیگه ای که موندن